خوش آن سری که رود زیر منّت زهرا            بد آن دلی که نشد جای حضرت زهرا

برای اینکه بهشتی شود کسی کافیست            به قـدر یک سر سـوزن محـبّت زهـرا

اگـر چـه نـوکـر خـوبـی نـبـوده ام امـا            عـلی خـریـد مـرا هم به حـرمت زهرا

بـــرای آمــدن تــکــســوار آل عــلــی            قـسم دهـید خـدا را به عـصمت زهـرا

هـزار مرتبه شکرش که از ازل ما را            سـرشـته است خـداونـد رعـیت زهـرا

فـقط به خاطـر الطاف مـادری‌اش بود            اگر که شامـل ما گـشت رحـمت زهرا

رواست اینکه بـسوزد در آتش محـشر            کـسـی که هـیـچ نـدارد مــودّت زهــرا

قسم به نون و قـلـم مرسلی نشد مرسل            مگر به لـطـف عـلـی و عـنایت زهـرا

بدون شک بغل مصطفی علی می‌مُرد            اگـر نـبـود سـخـن از رسـالـت  زهــرا

برای غـربت و مظـلـومی امیر عـرب            بـریـز اشـک غـریـبـی به نـیّـت زهـرا

کــنـار در اسـدالله را زمــیـن انـداخـت            همینکه خورد به دیوار صورت زهرا

کشید آه جگـر سوزی از جگـر حـیدر            فـتـاد تـا نـظـرش بـر جـراحـت زهـرا

میان آن همه جنجال و کـشـمکش آخر            خـریـد جـان عـلـی را شـهـادت زهـرا